Als klein kleutertje kon ik niet stilstaan. Ik danste en zong op ieder liedje dat op de radio speelde. Al snel schreven mijn ouders mij in in STAP. Ik keek altijd op naar de oudere dansers en wist dat ik net als hun wou worden. Mijn passie voor dans bleef groeien naarmate de jaren. Bij zowel moeilijke momenten als vrolijke gebeurtenissen kon ik altijd in de danszaal terecht om mijn emoties te uiten. Ik ben trots op al de projecten en optredens die ik in mijn traject heb afgelegd en wil stiekem nog geen afscheid nemen.

Vanaf het derde leerjaar kon je bij STAP starten met woord. Ik herinner me dat enkele leerkrachten naar onze lagere school kwamen om het STAP-aanbod toe te lichten. Hoewel ik al aan het dansen was, raakte ik ook geïnteresseerd in woord. Het bood me de mogelijkheid om mijn creativiteit kwijt te kunnen via teksten en improvisatie. Al snel ontdekte ik dat ik wat ik leerde in dans kon toepassen in woord, en andersom. Daarom besloot ik deze combinatie te blijven volgen. De leerkrachten die op mijn pad kwamen zijn een groot deel van waarom ik bleef doorgaan. Hun feedback bemoedigden me om een ware acteur te worden.

Mijn vroegste herinnering aan een voorstelling is een dansoptreden in De Spil. We droegen allemaal rode jurkjes en hadden ons haar in een staart. We dansten op "I See Fire" van Ed Sheeran. Destijds waren we met zeker het dubbele aantal dansers in vergelijking met nu, maar onze onderlinge band groeide jaar na jaar. Waarschijnlijk was dit niet mijn allereerste optreden, maar het is wel het eerste dat me is bijgebleven.